Gdy miłość staje się katem...

Ostatnie dwa dni dowiodły mi, że o Tomaszu nie tylko nieustannie myślę, śnię i wyję jak idiotka po nocach, ale także każdą rzecz, jaką czynię - robię to dla niego. Każdy mój sukces, uśmiech... łudzę się, że on to czuje. Właściwie stan, w którym od jakiegoś czasu się znajduję większość ludzi określiłaby jako beznadziejny. Ja sama tak myślałam. Do dnia wczorajszego, kiedy to udało mi się cały mój smutek i żal wykorzystać do czegoś... pięknego. Tak, moje cierpienie stało się pięknem dla osób, które mogły to widzieć. Recytowałam wiersz. Ciężko określić jego typ, ale ja miałam z niego zrobić "wiersz-płaczkę". Kompletnie nie wiedziałam, jak się za to zabrać. Postanowiłam wzbudzić w sobie smutek. Pomyślałam o Tomaszu, o tym, że go straciłam. Starałam się "wpasować" go w treść wiersza i... zaczęłam mówić. Każde słowo płynęło prosto z serca, topiłam je w bólu i wypuszczałam na zewnątrz. Dzisiaj jednak nie mogłam tego zrobić. Nie potrafiłam, nie chciałam znowu tego przeżywać. Uświadamianie siebie potrafi naprawdę boleć.